Historia szkoły

Historia szkoły w pigułce 

1885 – Otwarcie szkoły pod dyrekcją J. Mazurenki przy Nowym Mieście 4
1886 – Podjęcie decyzji o wybudowaniu dla szkoły własnego gmachu
1890 – Przeniesienie szkoły na ul. Leszno 72
1905 – Udział młodzieży w strajku szkolnym pod hasłem unarodowienia szkoły
1915 – Uzyskanie przez szkołę miana I Szkoły Rzemieślniczej im. M. Konarskiego, z pierwszym dyrektorem Polakiem – inż. S. Krasuskim
1925 – Powstanie wydziałów: elektrycznego, mechanicznego, samochodowego, lotniczego,
1939 – W porozumieniu z Departamentem Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych przestawienie się szkoły na produkcję zbrojeniową
1940/44 – Prowadzenie tajnych zajęć w budynkach przy ul. Sandomierskiej, w Pałacu Staszica oraz zakonspirowanej szkole w Szymanowie
1944 – Zniszczenie budynku przy ul Leszno 72
1945 – Uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego 1944/45, odzyskanie pełnej nazwy: I Miejska Szkoła Zawodowa Męska im. Michała Konarskiego
1945 – Przeprowadzenie się do nowego budynku przy ul. Reja 7
1948 – Przeniesienie szkoły do gmachu przy ul. Okopowej 55a
1953 – Oddanie do użytku internatu
1955 – Oddanie nowej hali warsztatowej
1961 – Założenie Koła Absolwentów
1970 – Uroczyste obchody 85-lecia Szkoły
1985 – Uroczyste obchody 100-lecia Szkoły
1994 – Powołanie LXXXVIII Liceum Ogólnokształcącego im. M. Konarskiego
2002 – Umiejscowienie Szkoły w zreformowanej „sieci ” szkół ponadgimnazjalnych
2005 – obchody 120-lecia istnienia Szkoły
2010 – jubileusz 125-lecia istnienia Szkoły
2015 – gala 130-lecia szkoły, nadanie szkole nowego sztandaru, nadanie auli szkoły imienia Dyrektora Wincentego Czerwińskiego 

Zapraszamy do obejrzenia archiwalnego filmu na temat  85 lat Szkół Zawodowych im. Michała Konarskiego:

Jubileusz 130-lecia szkoły 
21 października 2015 r. odbyła się uroczysta gala 130-lecia naszej szkoły. Swoją obecnością zaszczycili nas: przedstawiciele władz oświatowych i samorządowych pan Albert Stoma Mazowiecki Wicekurator Oświaty, pani Małgorzata Żuber-Zielicz Przewodnicząca Komisji Edukacji i Rodziny Rady m.st. Warszawy, pani Grażyna Orzechowska-Mikulska Zastępca Burmistrza Dzielnicy Wola oraz pan Rafał Miastowski Zastępca Burmistrza Dzielnicy Ursynów absolwent naszej szkoły; przedstawiciele służb mundurowych współpracujących ze szkołą: pułkownik Wiesław Chrzanowski Komendant Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej, nadkomisarz Zbigniew Bartosiak Zastępca Naczelnika Wydziału Historii Policji i Edukacji Społecznej Gabinetu Komendanta Głównego Policji, młodszy inspektor Sławomir Trojanowski I Zastępca Komendanta Rejonowego Policji Warszawa IV oraz major Radosław Marzec Naczelnik Wydziału Koordynacji Działań Nadwiślańskiego Oddziału Straży Granicznej; dyrektorzy placówek oświatowych, a także emerytowani dyrektorzy i pracownicy szkoły oraz absolwenci, a wśród nich inż. Jerzy Zacharzewski. Obecni byli również wnukowie dyrektora Wincentego Czerwińskiego, panowie Jerzy Czerwiński i Jan Czerwiński.
Jubileuszowe obchody zainaugurowała uroczysta msza św. w kościele św. Karola Boromeusza, którą uświetnił występ Orkiestry Reprezentacyjnej Policji pod batutą kapelmistrza podinsp. Janusza Trzepizura. Następnie goście zebrani w auli szkolnej wzięli udział w oficjalnej części uroczystości, którą rozpoczęła pani Małgorzata Pruszyńska dyrektor szkoły witając zebranych na jubileuszu 130-lecia. Z kolei głos zabrali pan Albert Stoma Mazowiecki Wicekurator Oświaty, pani Małgorzata Żuber-Zielicz Przewodnicząca Komisji Edukacji i Rodziny Rady m.st. Warszawy oraz pani Grażyna Orzechowska-Mikulska Zastępca Burmistrza Dzielnicy Wola, składając na ręce pani dyrektor jubileuszowe życzenia. Centralnym punktem oficjalnych obchodów było uroczyste nadanie auli szkolnej imienia Wincentego Czerwińskiego, dyrektora szkoły w latach 1935-1951. Laudację wygłosili emerytowany wicedyrektor szkoły pan Stefan Sotomski – autor wydanej z okazji 130-lecia książki poświęconej dyrektorowi Czerwińskiemu oraz jeden z najstarszych absolwentów szkoły – uczestnik sabotażu 1943r. – inż. Jerzy Zacharzewski. Następnie panowie Jan Czerwiński i Jerzy Czerwiński wspólnie z dyrektorem szkoły panią Małgorzatą Pruszyńską dokonali odsłonięcia portretu dyrektora Wincentego Czerwińskiego. W kolejnym punkcie uroczystości pani Małgorzata Pruszyńska wręczyła, w dowód wdzięczności za oddanie sprawie pielęgnowania tradycji szkoły, pani Elżbiecie Borkiewicz, panu Jerzemu Zacharzewskiemu, panu Stefanowi Sotomskiemu oraz panu Bogusławowi Piekarskiemu, jubileuszowe podziękowania. Na koniec części oficjalnej Komendant Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej pułkownik Wiesław Chrzanowski uhonorował zasługi szkoły, wręczając dyrektor Małgorzacie Pruszyńskiej Odznakę Pamiątkową Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej. Jest to dla całej społeczności „Konarszczaków” szczególne i eksponowane wyróżnienie. Zwieńczeniem części oficjalnej, a jednocześnie nawiązaniem do części artystycznej był występ Orkiestry Reprezentacyjnej Wojska Polskiego. Gala w części artystycznej poświęcona była postaci dyrektora Wincentego Czerwińskiego. Uczniowie zaprezentowali w niej twórczość literacką inż. Wincentego Czerwińskiego, który pisał pod pseudonimem „Niekrasicki”. Następnie za sprawą montażu słowno-muzycznego oraz prezentacji starych fotografii, goście odbyli sentymentalną podróż w przeszłość. Po wspomnieniach w wykonaniu uczniów nadszedł czas na długie rozmowy i wspomnienia gości przy kawie i jubileuszowym torcie, którym częstowali gości dyrektor Małgorzata Pruszyńska oraz panowie Jan Czerwiński i Jerzy Czerwiński. Szczególne podziękowania za pomoc w organizacji uroczystości 130-lecia składamy pułkownikowi Wiesławowi Chrzanowskiemu Komendantowi Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej. Pan pułkownik dołożył wszelkich starań, aby oficjalna część uroczystości 130-lecia szkoły odbyła się zgodnie z ceremoniałem wojskowym. Podziękowania kierujemy również na ręce pana gen. insp. Krzysztofa Gajewskiego Komendanta Głównego Policji za uświetnienie naszej uroczystości udziałem Orkiestry Reprezentacyjnej Policji. Dziękujemy również radzie rodziców, a w szczególności przewodniczącemu Prezydium Rady Rodziców panu Arturowi Zaleskiemu oraz pocztom sztandarowym zaprzyjaźnionych szkół, które wzięły udział w naszej uroczystości. Mamy nadzieję, że goście miło wspominać będą ten dzień, a liczne i zacne grono „Konarszczaków” przybędzie na kolejne uroczystości rocznicowe.
Galę uroczystości przygotowali:

• w części oficjalnej panie Aneta Jeżak i Barbara Stefaniuk,
• w części artystycznej pani Monika Wyszyńska,
• w części bankietowej panie: Dorota Sztemberg, Urszula Rafalska, Katarzyna Smurzewska, Elżbieta Guzik, Kinga Rukść oraz pan Maciej Socik.

Galę fotografowali: pan Piotr Kościelniak, pan Jacek Arbatowski oraz Łukasz Pietrusik uczeń klasy 3 A.
Zdjęcia w galerii historii szkoły ↓

O patronie szkoły 

Nieznany za życia narodowi, po śmierci dopiero, a zwłaszcza od chwili ogłoszenia treści testamentu jego, Konarski nabrał rozgłosu, a wkrótce niemały zastęp młodego pokolenia wspominać będzie jego imię z prawdziwą wdzięcznością.  
Tygodnik Ilustrowany nr 151, 1862 r.

Michał Konarski – pedagog, literat, testator. Urodzony 25.IX.1784 roku w Słonimie, syn Jana i Anny z Macewiczów (względnie Maciewiczów). Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Początkowo kształcił się w szkole bazylianów w Żyrowicach (do 1801r), a następnie na Uniwersytecie Wileńskim, który ukończył w roku 1808, otrzymując dyplom kandydata filozofii. Przez kilka miesięcy pozostawał w Wilnie zajmując się tłumaczeniem i przeróbką komedii i dramatów dla teatru wileńskiego. Wydał przekład S.deGenlis „Nowy Belizar” (Wilno 1809 r, 2 wydanie-1818), a także przygotowywał wydanie elementarnej książki dla uczących się języka rosyjskiego. Następnie w latach 1808-1812 uczył w domu Obuchowiczów na Litwie. Przybywszy w roku 1812 na Podole, przebywał na dworze Potockich w Tulczynie, gdzie zaprzyjaźnił się ze Stanisławem Trembeckim. W „Dzienniku Wileńskim” (1815 r t.1 s.118-26) opublikował kilka szczegółów o życiu i działalności Stanisława Trembeckiego. W latach 1813-1815 był nauczycielem w domu Świejkowskich, a od roku 1815 przebywał znowu w Tulczynie, gdzie zajmował się wychowaniem Bolesława Potockiego, syna Szczęsnego i Zofii. W latach 1822-24 podróżował ze swym uczniem po krajach zachodniej Europy. Następnie przebywał w Petersburgu, gdzie zbliżył się do grupy byłych członków Towarzystwa Szubrawców Wileńskich; od marca 1831 do końca tego roku redagował pismo tej grupy „Bałamut”, zamieszczając w nim prawdopodobnie swe utwory (anonimowo). Przyjaźnił się z J.T.Bułharynem. W latach 1830-1834 podróżował między innymi po Włoszech, był też na Krymie. W roku 1834 osiadł na Podolu i gospodarował w nabytym majątku Wyszkowce w pow. bracławskim, dzierżawiąc też sąsiednie folwarki. Był pionierem przemysłu cukrowniczego na tym terenie. W ostatnich latach życia przebywał w Odessie, prowadząc handel zbożem. Dzięki rzutkości i energii, a jednocześnie oszczędności, graniczącej ze skąpstwem, zgromadził znaczny majątek, przekraczający w chwili śmierci 200 tysięcy rubli. Nie posiadając rodziny, za namową Karola Kaczkowskiego i Wiktora Korejwy, na 5 dni przed śmiercią sporządził testament, w którym około 2/3 majątku przeznaczył na cele społeczne i kulturalno-oświatowe. Z zapisu Konarskiego ufundowana została w Warszawie I Miejska Szkoła Rzemieślnicza nazwana jego imieniem. W roku 1936, w 50-lecie istnienia tego zakładu, na budynku szkoły przy ul.Leszno wmurowana została tablica pamiątkowa ku czci fundatora. Po drugiej wojnie światowej tradycje tej szkoły przejął Zespół Szkół im.M.Konarskiego w Warszawie przy ul.Okopowej 55a. Część majątku przeznaczył Konarski na stypendia dla uczniów szkół warszawskich i studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Towarzystwo Naukowe w Krakowie otrzymało, obok zapisu pieniężnego, cenny zbiór rękopisów i druków z XVI-XIX wieku. Konarski zostawił tez legaty dla historyków: K. Szajnochy, A. Maciejowskiego i J. Bartoszewicza, na wydanie ich dzieł, oraz dla nauczyciela i działacza narodowego na Śląsku — J. Lompy. Poza tym znaczne sumy zapisał na szkoły, szpitale i kościoły w Odessie i Bracławiu. Zmarł w Odessie 14 IV 1861 roku. Pozostawił w rękopisie zbiór oryginalnych i tłumaczonych bajek, a także komedię „Dziw nad dziwy” tłumaczoną z jęz. rosyjskiego.

Życiorys Michała Konarskiego
Zachęcamy do przeczytania życiorysu Michała Konarskiego zawartego w Tygodniku Ilustrowanym nr 151 z 1862r. 
http://www.bilp.uw.edu.pl/ti/1862/151.htm

O sztandarze szkoły

W dniu 12 stycznia 2015 r., w roku obchodów 130-lecia szkoły, w trakcie uroczystej mszy św. został poświęcony nowy sztandar szkoły. Więcej o historii sztandarów szkoły w zamieszczonej poniżej prezentacji, opracowanej przez panią Monikę Wyszyńską-Tomaszuk, nauczyciela historii.
Historia sztandarów szkoły

Dyrektorzy szkoły

Dyrektor Wincenty Czerwiński
W dniu 21 października 2015 r. podczas gali z okazji 130-lecia aula szkoły zyskała imię niezwykle zasłużonego dla szkoły Dyrektora Wincentego Czerwińskiego.  Inżynier Wincenty Czerwiński pełnił funkcję dyrektora szkoły w latach 1935 – 1951. Więcej o dyrektorze Wincentym Czerwińskim w zamieszczonej poniżej książce powstałej w projekcie WIE „Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943 r.” we wspomnieniach uczestnikach sabotażu 1943 r. inż. Jerzego Zacharzewskiego w rozdziale „Moje wspomnienia o szkole i dyrektorze inż. Wincentym Czerwińskim”

„Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943 r.” 
„Myśmy wtedy nie myśleli, że ktoś, kiedyś będzie nas oceniał. Nie myśleliśmy czy to bohaterstwo, czy nie bohaterstwo. Myśleliśmy tylko, żeby Niemcom zaszkodzić! … nie mając karabinów i granatów w ręku, a tylko noże tokarskie, też mogliśmy Niemcom niemało zaszkodzić!” 
 inżynier Jerzy Zacharzewski 

Nie każda szkoła może poszczycić się taką historią, jak nasza i nasi uczniowie, którzy w czasie wojny i okupacji uczestniczyli w akcji sabotażowej w byłej nazistowskiej fabryce Waverma. Sabotażowi poświęcony został projekt zrealizowany w ramach Warszawskich Inicjatyw Edukacyjnych. W projekcie powstała książka oraz film poświęcone naszym bohaterom – młodym tokarzom – Konarszczakom.  Tytuł projektu to „Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943r.” Nawiązuje on do tytułu popularnej powieści, ale i tło historyczne inne, i bohaterowie inni, bo prawdziwi! Pierścień też nie jeden, a 3490 sztuk. Młodzi Konarszczacy  – tokarze – zwerbowani do pracy przymusowej w dawnej niemieckiej fabryce Waverma otrzymali, jak się wydawało, proste zadanie. Mieli, pracując na tokarkach, wyprodukować pierścienie do niemieckich okrętów podwodnych. Po wyprodukowaniu partii pierścieni okazało się, że rysunek techniczny francuskiego inżyniera z fabryki w Alzacji zawiera błąd konstrukcyjny, stosunkowo niewielki…, błąd na zaledwie 5 mm. Ten sabotaż mógł kosztować naszych bohaterów życie, ale przede wszystkim narazić okupanta hitlerowskiego na ogromne straty. Tak wspomina te wydarzenia inżynier Jerzy Zacharzewski: „Nie mając w rękach karabinów, a tylko noże tokarskie, też żeśmy niemało Niemcom zaszkodzili”. Więcej o historii sabotażu 1943 r. w zakładce Projekty i programy oraz w filmie, który powstał w projekcie WIE, zamieszczonym poniżej.

Film „Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943 r.”