Historia szkoły w pigułce
1885 - Otwarcie szkoły pod dyrekcją J. Mazurenki przy Nowym Mieście 4
1886 - Podjęcie decyzji o wybudowaniu dla szkoły własnego gmachu
1890 - Przeniesienie szkoły na ul. Leszno 72 (zdjęcie obok)
1905 - Udział młodzieży w strajku szkolnym pod hasłem unarodowienia szkoły
1915 - Uzyskanie przez szkołę miana I Szkoły Rzemieślniczej im. M. Konarskiego, z pierwszym dyrektorem Polak - inż. S. Krasuskim
1925 - Powstanie wydziałów: elektrycznego, mechanicznego, samochodowego, lotniczego,
1939 - W porozumieniu z Departamentem Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych przestawienie się szkoły na produkcję zbrojeniową
1940/44 - Prowadzenie tajnych zajęć w budynkach przy ul. Sandomierskiej, w Pałacu Staszica oraz zakonspirowanej szkole w Szymanowie
1944 - Zniszczenie budynku przy ul Leszno 72
1945 - Uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego 1944/45, odzyskanie pełnej nazwy: I Miejska Szkoła Zawodowa Męska im. Michała Konarskiego
1945 - Przeprowadzenie się do nowego budynku przy ul. Reja 7
1948 - Przeniesienie szkoły do gmachu przy ul. Okopowej 55a
1953 - Oddanie do użytku internatu
1955 - Oddanie nowej hali warsztatowej
1961 - Założenie Koła Absolwentów
1970 - Uroczyste obchody 85-lecia Szkoły
1985 - Uroczyste obchody 100-lecia Szkoły
1994 - Powołanie LXXXVIII Liceum Ogólnokształcącego im. M. Konarskiego
2002 - Umiejscowienie Szkoły w zreformowanej "sieci " szkół ponadgimnazjalnych
2005 - 120-lecie istnienia Szkoły
2010 - 125 -lecie istnienia Szkoły
2015 - jubileusz 130 lecia szkoły, nadanie szkole nowego sztandaru, nadanie auli szkoły imienia Dyrektora Wincentego Czerwińskiego
Historia szkoły w starej fotografii
http://www.konar.info/historia-szkoly/130-lecie-szkoy/75-130-lecie-szkoy/644-historia-szkoy-w-starej-fotografii
Trochę historii, czyli jak to dawinej w Konarskim było
Przyszliśmy do tej szkoły z przeróżnych względów, ale czy zdajemy sobie sprawę, kim był nasz patron ? Najczęściej nie. Więc, zagłębiając się w historię szkoły, najlepiej zacząć od tego, kim był słynny Michał Konarski. Z zawodu nauczyciel. Człowiek o wielkich zaletach serca i umysłu, nie tylko wszechstronnie wykształcony i mający zainteresowania literackie, ale również odznaczający się przedsiębiorczością i rozumnym gospodarowaniem swoim majątkiem, który zapisał w testamencie na cele kulturalne i oświatowe. W celu realizacji zapisu został powołany specjalny komitet osób zajmujących w tym czasie wybitne stanowiska w Królestwie Polskim. Komitet postanowił, aby z zapisu ufundować w Warszawie szkołę rzemiosł i nazwać ją imieniem ofiarodawcy. Szkoła została otwarta jesienią 1885r. w budynku Kopijowskiego na Nowym Mieście pod numerem 4. Pierwszym dyrektorem szkoły mianowano Rosjanina, J. Mazurenkę. Początkowo szkoła prowadziła tylko lekcje teoretyczne. Dopiero po dwóch latach zostały uruchomione warsztaty ślusarskie i stolarskie. Niewystarczające warunki lokalowe i systematycznie zwiększający się napływ uczniów spowodował, że Komitet Kuratorski zdecydował się w roku 1886 na wybudowanie dla szkoły osobnego gmachu. Składał się on z dwupiętrowego budynku frontowego od strony ul. Leszno. W gmachu szkolnym wisiał napis: „Rasgawariwat po polski wospreszczajetsia” (Zakazuje się rozmawiać po polsku). W bibliotece szkolnej nie było ani jednej polskiej książki. Uczono historii Rosji według osławionych podręczników D. Iłowajskiego, który usprawiedliwiał rozbiory Polski, podając za główną przyczynę narodowy charakter Polaków, ich skłonność do anarchii. W roku 1905 młodzież szkoły im. M. Konarskiego wzięła udział w strajku szkolnym, domagając się unarodowienia szkoły. Na terenie placówki działały tajne organizacje uczniowskie. Władze Rosji nie zdołały zrusyfikować polskiej młodzieży z Konarskiego. Dnia 5 sierpnia 1915 r. Warszawa została zajęta przez wojska niemieckie, które zakwaterowały w szkole swą załogę i założyły punkt sanitarny. Po krótkim czasie z gmachu usunięto niemiecką załogę i ogłoszono konkurs na dyrektora szkoły. Został nim, jako pierwszy Polak, mgr inż. Stanisław Krasucki, który skompletował pierwszy polski personel pedagogiczny. W dniu 11.10.1915 r. szkoła uzyskała nazwę Miejskiej Szkoły Rzemieślniczej.
Okupacja 1939-1945
1 września 1939 r. oddziały niemieckie przekroczyły polską granicę. Rozpoczęła się druga wojna światowa. Część personelu i uczniów została zmobilizowana do służby wojskowej. Szkoła przestawiła się na produkcję wojenną w porozumieniu z Departamentem Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. 2 października 1939 r. wojska niemieckie wkroczyły do Warszawy. Rozpoczęła się okupacja. Klęska wrześniowa nie złamała społeczeństwa. Prowadzono podziemną walkę z okupantem, do której od razu włączyli się nauczyciele, absolwenci i uczniowie szkoły. Dyrektor przypuszczał, że Niemcy zechcą zająć gmach dla swoich celów. Zorganizował wieczorami przeniesienie najcenniejszych narzędzi z Leszna na Sandomierską 12. Niestety, przypuszczenia wkrótce okazały się smutną rzeczywistością. Podczas wakacji budynek przy ulicy Leszno 72 wraz ze wszystkimi maszynami został zajęty na niemieckie warsztaty w celu szkolenia robotników dla fabryk przemysłu lotniczego Rzeszy. Podczas wakacji władze szkolne zezwoliły na otwarcie wszystkich szkół zawodowych łącznie z licealnymi. W tym czasie przydzielono dla potrzeb naszej szkoły pomieszczenie w budynku gimnazjum przy ul. Konopczyńskiego, gdzie zostały ulokowane pierwsze klasy. Pomimo trudności nauka w szkole odbywała się bez większych zakłóceń. Jednocześnie prowadzono walkę z okupantem. Wielu ludzi związanych ze szkołą ginęło. Stale napływały wieści o aresztowaniach, wywożeniu do obozów koncentracyjnych i tragicznych zgonach. 5 stycznia 1943 r. powstała Polska Partia Robotnicza. Wkrótce zorganizowano jej komórki na terenie szkoły. Jednocześnie zaczęła działać Tajna Organizacja Nauczycielska obejmująca wszystkie związki nauczycielskie. W marcu 1943 r. ukazało się zarządzenie nakazujące bezzwłoczne zakończenie nauki w ostatnich klasach. W wyniku interwencji uzyskano zgodę na zdawanie przez uczniów egzaminów czeladniczych. Wkrótce Warszawa przeżyła wielką tragedię. Niemcy zaplanowali całkowitą likwidację getta. W dzielnicach aryjskich PPR i inne organizację podziemne organizowały mieszkania, lokale przerzutowe, pomoc żywnościową i materialną dla zbiegów z żydowskiej dzielnicy, a także pomoc zbrojną w czasie powstania. Po powstaniu w getcie okupant spalił lub zburzył zabudowana, a wraz z nimi gmach naszej szkoły przy ul. Leszno 72. Szkoła została przeniesiona do budynku przy ul. Śliskiej 26/28. Ponadto przydzielono dla szkoły część pomieszczeń w Pałacu Staszica. Mimo represji wroga szkoła nadal funkcjonowała, a młodzież i wychowawcy oddawali swe życie za sprawę wolności, zaświadczając tym samym o najwyższym patriotyzmie.
Po wyzwoleniu 1945
17 stycznia 1945 roku Warszawa została wyzwolona. Okupant zniszczył sześćdziesięcioletni dorobek szkoły. Pomimo wszystko dyr. Czerwiński postanowił ponownie zorganizować szkołę po wojnie. Gmach przy ul. Sandomierskiej był cały, nie posiadał tylko szyb w oknach. Personel i uczniowie szkoły zabrali się energicznie do pracy. Uporządkowano sale, a okna – w wyniku braku szkła – zalepiono przejrzystym papierem. Gromadzono sprzęt szkolny. Z dolarów odnalezionych w skrytce wypłacono wynagrodzenie personelowi do czasu, kiedy wprowadzono już normalne uposażenie. W tych warunkach szkoła im. M. Konarskiego rozpoczęła rok szkolny jako pierwsza szkoła w lewobrzeżnej części Warszawy. Jednocześnie placówka odzyskała swoją pełną nazwę: I Miejska Szkoła Zawodowa Męska im. Michała Konarskiego i posiadała Gimnazjum Elektryczne i Mechaniczne. Takie były pierwsze miesiące po wyzwoleniu. Z powodu natłoku uczniów Szkołę przeniesiono do wynajętego na okres trzech lat gmachu byłej Szkoły Nauk Politycznych, która znajdowała się na ul. Reja 7. Od razu rozpoczęto urządzenie sal i warsztatów. Jednocześnie poczyniono starania w sprawie oszklenia i robót sanitarnych. Uzyskano odpowiednie kredyty . Zapewniono, że do końca jesieni sprawy będą załatwione . Niestety, nadchodziły znowu trudne chwile . Rozpoczęła się zima, a przedsiębiorstwa nie przystąpiły do realizacji robót. W międzyczasie został opracowany projekt odbudowy stałej powojennej siedziby szkoły przy ul. Okopowej 55 a. We wrześniu 1947 r. rozpoczęto remont budynku, a w roku 1948 szkoła rozpoczęła swoją pracę i istnieje aż do dziś. Warto być dumnym z bycia uczniem szkoły im. Michała Konarskiego, ponieważ ma bogatą historię i wiele trudnych chwil za sobą. Wszystko po to, by młodzież się rozwijała. Długoletnią historię szkoły tworzą nie tylko wychowankowie, ale przede wszystkim nauczyciele i wychowawcy kontynuujący najlepsze tradycje dydaktyczne i wychowawcze. Warto też wiedzieć, że słowo 'Konarszczak' symbolizuje dobrą, uczciwą pracę i aktywną postawę człowieka. Cześć tym wychowawcom, wykładowcom i wychowankom, którzy polegli. Chwała tym, którzy przeżyli i podjęli na nowo pracę dla sprawy Ojczyzny.
Jubileusz 130-lecia szkoły
21 października 2015r. odbyła się uroczysta gala 130-lecia naszej szkoły. Swoją obecnością zaszczycili nas: przedstawiciele władz oświatowych i samorządowych pan Albert Stoma Mazowiecki Wicekurator Oświaty, pani Małgorzata Żuber-Zielicz Przewodnicząca Komisji Edukacji i Rodziny Rady m.st. Warszawy, pani Grażyna Orzechowska-Mikulska Zastępca Burmistrza Dzielnicy Wola oraz pan Rafał Miastowski Zastępca Burmistrza Dzielnicy Ursynów absolwent naszej szkoły; przedstawiciele służb mundurowych współpracujących ze szkołą: pułkownik Wiesław Chrzanowski Komendant Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej, nadkomisarz Zbigniew Bartosiak Zastępca Naczelnika Wydziału Historii Policji i Edukacji Społecznej Gabinetu Komendanta Głównego Policji, młodszy inspektor Sławomir Trojanowski I Zastępca Komendanta Rejonowego Policji Warszawa IV oraz major Radosław Marzec Naczelnik Wydziału Koordynacji Działań Nadwiślańskiego Oddziału Straży Granicznej; dyrektorzy placówek oświatowych, a także emerytowani dyrektorzy i pracownicy szkoły oraz absolwenci, a wśród nich inż. Jerzy Zacharzewski. Obecni byli również wnukowie dyrektora Wincentego Czerwińskiego, panowie Jerzy Czerwiński i Jan Czerwiński.
Jubileuszowe obchody zainaugurowała uroczysta msza św. w kościele św. Karola Boromeusza, którą uświetnił występ Orkiestry Reprezentacyjnej Policji pod batutą kapelmistrza podinsp. Janusza Trzepizura. Następnie goście zebrani w auli szkolnej wzięli udział w oficjalnej części uroczystości, którą rozpoczęła pani Małgorzata Pruszyńska dyrektor szkoły witając zebranych na jubileuszu 130-lecia. Z kolei głos zabrali pan Albert Stoma Mazowiecki Wicekurator Oświaty, pani Małgorzata Żuber-Zielicz Przewodnicząca Komisji Edukacji i Rodziny Rady m.st. Warszawy oraz pani Grażyna Orzechowska-Mikulska Zastępca Burmistrza Dzielnicy Wola, składając na ręce pani dyrektor jubileuszowe życzenia. Centralnym punktem oficjalnych obchodów było uroczyste nadanie auli szkolnej imienia Wincentego Czerwińskiego, dyrektora szkoły w latach 1935-1951. Laudację wygłosili emerytowany wicedyrektor szkoły pan Stefan Sotomski - autor wydanej z okazji 130-lecia książki poświęconej dyrektorowi Czerwińskiemu oraz jeden z najstarszych absolwentów szkoły - uczestnik sabotażu 1943r. - inż. Jerzy Zacharzewski. Następnie panowie Jan Czerwiński i Jerzy Czerwiński wspólnie z dyrektorem szkoły panią Małgorzatą Pruszyńską dokonali odsłonięcia portretu dyrektora Wincentego Czerwińskiego. W kolejnym punkcie uroczystości pani Małgorzata Pruszyńska wręczyła, w dowód wdzięczności za oddanie sprawie pielęgnowania tradycji szkoły, pani Elżbiecie Borkiewicz, panu Jerzemu Zacharzewskiemu, panu Stefanowi Sotomskiemu oraz panu Bogusławowi Piekarskiemu, jubileuszowe podziękowania. Na koniec części oficjalnej Komendant Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej pułkownik Wiesław Chrzanowski uhonorował zasługi szkoły, wręczając dyrektor Małgorzacie Pruszyńskiej Odznakę Pamiątkową Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej. Jest to dla całej społeczności „Konarszczaków” szczególne i eksponowane wyróżnienie. Zwieńczeniem części oficjalnej, a jednocześnie nawiązaniem do części artystycznej był występ Orkiestry Reprezentacyjnej Wojska Polskiego. Gala w części artystycznej poświęcona była postaci dyrektora Wincentego Czerwińskiego. Uczniowie zaprezentowali w niej twórczość literacką inż. Wincentego Czerwińskiego, który pisał pod pseudonimem „Niekrasicki”. Następnie za sprawą montażu słowno-muzycznego oraz prezentacji starych fotografii, goście odbyli sentymentalną podróż w przeszłość. Po wspomnieniach w wykonaniu uczniów nadszedł czas na długie rozmowy i wspomnienia gości przy kawie i jubileuszowym torcie, którym częstowali gości dyrektor Małgorzata Pruszyńska oraz panowie Jan Czerwiński i Jerzy Czerwiński. Szczególne podziękowania za pomoc w organizacji uroczystości 130-lecia składamy pułkownikowi Wiesławowi Chrzanowskiemu Komendantowi Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej. Pan pułkownik dołożył wszelkich starań, aby oficjalna część uroczystości 130-lecia szkoły odbyła się zgodnie z ceremoniałem wojskowym. Podziękowania kierujemy również na ręce pana gen. insp. Krzysztofa Gajewskiego Komendanta Głównego Policji za uświetnienie naszej uroczystości udziałem Orkiestry Reprezentacyjnej Policji. Dziękujemy również radzie rodziców, a w szczególności przewodniczącemu Prezydium Rady Rodziców panu Arturowi Zaleskiemu oraz pocztom sztandarowym zaprzyjaźnionych szkół, które wzięły udział w naszej uroczystości.
Mamy nadzieję, że goście miło wspominać będą ten dzień, a liczne i zacne grono „Konarszczaków” przybędzie na kolejne uroczystości rocznicowe.
Galę uroczystości przygotowali:
- w części oficjalnej panie Aneta Jeżak i Barbara Stefaniuk,
- w części artystycznej pani Monika Wyszyńska,
- w części bankietowej panie: Dorota Sztemberg, Urszula Rafalska, Katarzyna Smurzewska, Elżbieta Guzik, Kinga Rukść oraz pan Maciej Socik.
Galę fotografowali: pan Piotr Kościelniak, pan Jacek Arbatowski oraz Łukasz Pietrusik uczeń klasy 3 A.
Dyrektor Wincenty Czerwiński
Przedstawiamy sylwetkę Dyrektora Wincentego Czerwińskiego.- inżyniera, nauczyciela i kierownika szkół, wykładowcę Państwowego Instytutu Robót Ręcznych w Warszawie, autora podręczników szkolnych. Od 1935 r. dyrektor I Miejskiej Szkoły Zawodowej Męskiej im. Michała Konarskiego w Warszawie
O patronie szkoły
Michał Konarski
Pedagog, literat, testator na cele społeczne.Urodzony 25.IX.1784 roku w Słonimie, syn Jana i Anny z Macewiczów (względnie Maciewiczów). Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Początkowo kształcił się w szkole bazylianów w Żyrowicach (do 1801r), a następnie na Uniwersytecie Wileńskim, który ukończył w roku 1808, otrzymując dyplom kandydata filozofii. Przez kilka miesięcy pozostawał w Wilnie zajmując się tłumaczeniem i przeróbką komedii i dramatów dla teatru wileńskiego. Wydał przekład S.deGenlis "Nowy Belizar" (Wilno 1809 r, 2 wydanie-1818), a także przygotowywał wydanie elementarnej książki dla uczących się języka rosyjskiego. Następnie w latach 1808-1812 uczył w domu Obuchowiczów na Litwie. Przybywszy w roku 1812 na Podole, przebywał na dworze Potockich w Tulczynie, gdzie zaprzyjaźnił się ze Stanisławem Trembeckim. W "Dzienniku Wileńskim" (1815 r t.1 s.118-26) opublikował kilka szczegółów o życiu i działalności Stanisława Trembeckiego. W latach 1813-1815 był nauczycielem w domu Świejkowskich, a od roku 1815 przebywał znowu w Tulczynie, gdzie zajmował się wychowaniem Bolesława Potockiego, syna Szczęsnego i Zofii. W latach 1822-24 podróżował ze swym uczniem po krajach zachodniej Europy. Następnie przebywał w Petersburgu, gdzie zbliżył się do grupy byłych członków Towarzystwa Szubrawców Wileńskich; od marca 1831 do końca tego roku redagował pismo tej grupy "Bałamut", zamieszczając w nim prawdopodobnie swe utwory (anonimowo). Przyjaźnił się z J.T.Bułharynem. W latach 1830-1834 podróżował między innymi po Włoszech, był też na Krymie. W roku 1834 osiadł na Podolu i gospodarował w nabytym majątku Wyszkowce w pow. bracławskim, dzierżawiąc też sąsiednie folwarki. Był pionierem przemysłu cukrowniczego na tym terenie. W ostatnich latach życia przebywał w Odessie, prowadząc handel zbożem. Dzięki rzutkości i energii, a jednocześnie oszczędności, graniczącej ze skąpstwem, zgromadził znaczny majątek, przekraczający w chwili śmierci 200 tysięcy rubli. Nie posiadając rodziny, za namową Karola Kaczkowskiego i Wiktora Korejwy, na 5 dni przed śmiercią sporządził testament, w którym około 2/3 majątku przeznaczył na cele społeczne i kulturalno-oświatowe. Z zapisu Konarskiego ufundowana została w Warszawie I Miejska Szkoła Rzemieślnicza nazwana jego imieniem. W roku 1936, w 50-lecie istnienia tego zakładu, na budynku szkoły przy ul.Leszno wmurowana została tablica pamiątkowa ku czci fundatora. Po drugiej wojnie światowej tradycje tej szkoły przejął Zespół Szkół im.M.Konarskiego w Warszawie przy ul.Okopowej 55a. Część majątku przeznaczył Konarski na stypendia dla uczniów szkół warszawskich i studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Towarzystwo Naukowe w Krakowie otrzymało, obok zapisu pieniężnego, cenny zbiór rękopisów i druków z XVI-XIX wieku. Konarski zostawił tez legaty dla historyków: K. Szajnochy, A. Maciejowskiego i J. Bartoszewicza, na wydanie ich dzieł, oraz dla nauczyciela i działacza narodowego na Śląsku -- J. Lompy. Poza tym znaczne sumy zapisał na szkoły, szpitale i kościoły w Odessie i Bracławiu. Zmarł w Odessie 26 IV 1861 roku. Pozostawił w rękopisie zbiór oryginalnych i tłumaczonych bajek, a także komedię "Dziw nad dziwy" tłumaczoną z jęz. rosyjskiego.
Życiorys Michała Konarskiego
Zachęcamy do przeczytania życiorysu Michała Konarskiego zawartego w Tygodniku Ilustrowanym nr 151 z 1862r.
http://www.bilp.uw.edu.pl/ti/1862/151.htm
inżynier Jerzy Zacharzewski
Nie każda szkoła może poszczycić się taką historią, jak nasza i nasi uczniowie, którzy w czasie wojny i okupacji uczestniczyli w akcji sabotażowej w byłej nazistowskiej fabryce Waverma. Sabotażowi poświęcony został projekt zrealizowany w ramach Warszawskich Inicjatyw Edukacyjnych. W projekcie powstała książka oraz film poświęcone naszym bohaterom - młodym tokarzom - Konarszczakom. Poniżej publikujemy relację ze spotkania podsumowującego projekt oraz linki do książki i filmu.
Relacja ze spotkania
W dniu 04 października 2016 r. odbyły się uroczystości podsumowujące projekt „Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943 r.”
realizowany w ramach Warszawskich Inicjatyw Edukacyjnych. Spotkanie w części oficjalnej odbyło się pod tablicami upamiętniającymi sabotaż 1943 r. przy ulicy Skierniewickiej 21. Następnie goście zebrani w auli szkolnej im. dyrektora Wincentego Czerwińskiego zapoznali się z efektami pracy w projekcie.
Gości przybyłych na uroczystości, przedstawicieli: Komendy Głównej Policji, 10 Warszawskiego Pułku Samochodowego, Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej, Nadwiślańskiego Oddziału Straży Granicznej, Żydowskiego Instytutu Historycznego, Towarzystwa Przyjaciół Warszawy, a także nauczycieli i emerytowanych nauczycieli, rodziców oraz uczniów, powitała dyrektor szkoły mgr inż. Małgorzata Pruszyńska.
Gościem honorowym uroczystości był uczestnik sabotażu 1943 r., absolwent szkoły inż. Jerzy Zacharzewski wraz z najbliższą rodziną. Wspomnienia z czasów wojny okupacji oraz działania pana inż. Jerzego Zacharzewskiego na rzecz upamiętniania młodych Konarszczaków biorących udział w sabotażu 1943 r. stały się kanwą książki, filmu oraz wystawy powstałych w projekcie. Misją dla społeczności szkolnej pracującej w projekcie WIE stało się przesłanie inżyniera Jerzego Zacharzewskiego: Młodzież powinna dowiedzieć się czego dokonali ich rówieśnicy, Konarszczacy, w 1943 r., jaki dotkliwy cios zadali oni bezwzględnemu i zbrodniczemu okupantowi hitlerowskiemu, mając jako „broń” pięć nowoczesnych, ciężkich tokarek, a jako „amunicję” noże tokarskie z ostrzami z węglików spiekanych”.
Tytuł projektu to „Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943r.” Nawiązuje on do tytułu popularnej powieści, ale i tło historyczne inne, i bohaterowie inni, bo prawdziwi! Pierścień też nie jeden, a 3490 sztuk. Młodzi Konarszczacy – tokarze – zwerbowani do pracy przymusowej w dawnej niemieckiej fabryce Waverma otrzymali, jak się wydawało, proste zadanie. Mieli, pracując na tokarkach, wyprodukować pierścienie do niemieckich okrętów podwodnych. Po wyprodukowaniu partii pierścieni okazało się, że rysunek techniczny francuskiego inżyniera z fabryki w Alzacji zawiera błąd konstrukcyjny, stosunkowo niewielki..., błąd na zaledwie 5 mm. Ten sabotaż mógł kosztować naszych bohaterów życie, ale przede wszystkim narazić okupanta hitlerowskiego na ogromne straty. Tak wspomina te wydarzenia inżynier Jerzy Zacharzewski: „Nie mając w rękach karabinów, a tylko noże tokarskie, też żeśmy niemało Niemcom zaszkodzili”.
Nauczyciele, rodzice oraz uczniowie pracujący w projekcie otrzymali z rąk dyrektora szkoły pani Małgorzaty Pruszyńskiej okolicznościowe podziękowania. Goście natomiast książkę wraz filmem pt. „Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943r.”
Autorzy i główni realizatorzy projektu:
Nauczyciele: Ewa Rogalska (koordynator projektu), Dorota Marciniak, Stefan Sotomski, Małgorzata Świcarz, Monika Wyszyńska. Społeczność uczniowska, a w szczególności: Kamil Chmielewski, Jacek Emche, Grzegorz Głowacki, Natalia Goźlińska, Krystian Kosicki, Jakub Ołdakowski, Patryk Poławski, Michał Raczyński, Marek Rowicki, Olga Simińska, Arkadiusz Tembłowski-Surowiecki, Maksymilian Waśkiewicz.
Nauczyciele i pracownicy współpracujący w projekcie:
pani Joanna Morawska, pani Katarzyna Rowińska - przedstawiciel rodziców wspierających działania w projekcie, pan Jarosław Madej, który na co dzień, pracuje w 10. Warszawskim Pułku Samochodowym, a projektowi dodał artystycznego wyrazu, jest autorem okładki książki oraz grafik wyeksponowanych na wystawie, pan Piotr Kościelniak, autor zdjęć zamieszczonych w książce i na wystawie, pan Maciej Socik, który wraz z uczniami technikum zadbał o poczęstunek dla gości naszych spotkań w projekcie, pan Krzysztof Czapiga, który wraz ze swoją klasą wsparł w działania logistyczne, pan Przemysław Lepak, który wspierał realizację zamówień w projekcie, pan Albert Kuza, który od strony technicznej i informatycznej wspierał projekt.
Uczniowie współpracujący w projekcie:
Sebastian Piekarzewski, Dominik Skolimowski, Maciej Jarzębowski, Daniel Kurek, Cezary Rosłon, Karolina Barcińska, Weronika Czekała, Alicja Gęgniewicz, Sebastian Grzegorczyk, Julia Jamroziak, Sylwia Janowska, Róża Jaromin, Dorota Kaczmarska, Michał Klucznik, Krzysztof Korzeniewski, Kacper Kowalski, Karolina Książek, Antoni Kutyła, Karolina Lewandowska, Sandra Mlącka, Angelika Młodkowska, Weronika Pawlicka, Natalia Piotrowska, Aleksandra Różańska, Marlena Stragiewska, Zuzanna Sumka, Aleksandra Wierzchowska, Norbert Wawrzyniecki, Mateusz Wiśniewski, Paulina Wojtala, Patryk Żelazo, Klaudia Fiedorczuk, Karolina Duszkiewicz, Stanisław Siarkiewicz, Eugenia Zacharczenko, Chiara Mendera.
Zdjęcia
Okładka książki „Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943r.”
Zwiastun filmu „Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943r.”
Film „Warszawscy władcy pierścieni. Historia sabotażu 1943r.”
Książka
